Laatste dag(en) in Cusco

De laatste weken in Cusco zijn veel sneller voorbij gevlogen dan ik ooit dacht. Nu is de tijd aangebroken om Cusco te verlaten & een beetje meer van Peru te zien (na praktisch niets speciaals te doen in het weekend de voorbije 6 weken). Ook al kijk ik heel sterk uit naar het reizen, het zal toch wel heel anders zijn aangezien mijn 2 Belgische vrienden naar huis moeten wegens medische redenen of naar huis vertrokken zijn… Dan maar alleen de uitdaging aangaan…

Aangezien mijn tijd hier op is wil dit ook zeggen dat er een eind gekomen is aan mijn stage in de jeugdinstelling Centro Juvenil Marcavalle… Mijn relatie met hen werd de voorbije weken heel wat sterker waardoor ik heel wat frapante verhalen hoorde over hun verleden. Dit gaf me een andere kijk op hoe jongeren hier moeten/kunnen overleven in het Zuiden van Peru. Het afscheid was dan ook zwaarder dan verwacht, maar wel heel mooi. Die dag was er namelijk een optocht in Cusco (de 587ste), maar deze keer mochten de poorten van de instelling open en konden de jongens 2 keer 1u30 genieten van de dansen. Vooral als de meisjes binnenkwamen om te dansen waren ze niet meer kalm te houden van geluk 😉 Maar alles bleef deftig, natuurlijk wouden ze dat de gringa ging dansen met de plaatselijke bevolking wat de jongens meer dan leuk vonden natuurlijk…

Vele groeten vanuit Cusco

x

Thuiskomst komt dichterbij

De laatste maand is meer dan snel voorbij gevlogen…

Maar met wat hield ik me nu juist bezig?

Op mijn project in het heropvoedingsinstituut Centro Juvenil Marcavalle, leerde ik meer & meer de gang van zaken kenne. Plus zette de eerste stappen naar een deftig intakegesprek in het Spaans. Wat niet altijd even simpel is gezien de jongens niet de meest gemakkelijke woorden gebruiken (die ik dan later deftig op papier moet weten te zetten). Kreeg een betere band met sommige jongens waardoor ze me meer beginnen te vertrouwen & meer persoonlijke zaken met me delen, wat mijn dag op het werk alleen mar boeiender maakt 😀

Daarnaast begon ik ook aan een ziekenhuissoap aangezien een van mijn vrienden hier ziek geworden is half maart & ermee heeft zitten sukkelen tot begin mei, ben ik toch wel wekelijks naar het ziekenhuis geweest met haar. Niet alleen voor afspraken met een dokter of om bepaalde medicijnen te verkrijgen, maar vooral om druk te steken achter de sloomheid van het beste ziekenhuis hier in cusco. Dus kan ik me trots zeggen dat ik waarschijnlijk zo´n 24 uur van mijn leven verloren heb aan het wachten op resultaten van test, maar vooral aan het wachten op een dokter die toch wel gemiddeld een uur tot 1u30 te laat kwam op afspraken… Ik weet dat ik niet echt stipt ben, maar zo erg zou ik toch nooit worden!!! En om het wachten iets minder lang te maken kregen we van de receptioniste constant te horen dat het nog maar een momentito zou duren voordat hij er was. Dit hoofdstuk is ook afgesloten aangezien het meisje in kwestie nu in business class naar huis gevlogen is om betere zorgen te krijgen van de Belgische dokters, niet dat ze  momenteel een heel slechte gezondheid heeft die levensbedreigend is ofzo, toch is het voor haar beter om thuis verzorgd te worden…

Voor de rest staat nog op het programma:

• saunabeurt
• manicure
• picknicken bij Christo Blanco
• voetbalmatch Cusco-…
• souvenirjacht
• theaterstuk in Marcavalle
• …

Gegroet ,

x

De wet van Murphy blijft ons achtervolgen

Even een kort berichtje om te laten weten wat we allemaal de voorbije maand uitstaken…

Eerst en vooral gingen we naar Bolivia omdast onze 3 maanden in Peru bijna afgelopen waren en we anders illegaal in het land verbleven… Vanaf de 1ste minuut van onze reis kwam meneer Murphy zich moeien met ons reisschema. Onze bus kwam zo’n 7 uur aan later dan dat ze ons zeiden, aangezien we geen rechtstreekse verbinding hadden maar moesten stoppen in Puno + Copacabana. Dan wilden we een trip boeken naar Uyuni, maar moesten we ook uitstellen omdat het Pasen was dat weekend + verkiezingen waardoor de bussen niet reden… Dan maar de death road aangegaan waarbij we zo’n 34 km lang zo’n 3400m dalen op asfaltwegen en keien (iets wat ik al helemaal niet wilde doen, maar moest van Stephanie, Kürmi & Elke omdat het me iets te gevaarlijk leek. Wat blijkbaar ook zo was aangezien een Israëlische vrouw zo’n week later van een berg gereden is tijdens het afdalen). Op vrijdag hadden we dan nog een dagje vrij in La Paz, maar ze vonden het enorm leuk om alles op die dag te sluiten voor goede vrijdag + we geraakten ook niet binnen in een super bekende gevangenis waar er zich een eigen wijk in bevindt en je je slaapplaats (huis) moet in kopen… Dan ’s avonds gelukkig kunnen vertrekken om er hopelijk een 3 daagse toer in de zoutvlaktes te kunnen boeken. Natuurlijk komen de bussen voor 1 keer te vroeg aan wanneer het totaal niet nodig is, wat resulteerde in het rondlopen om 6 uur ’s morgens in Uyuni waar er niets open is & het ongelofelijk vriezend kou aanvoelt én wanneer je blaas op springen staat terwijl niemand je naar het toilet wil laten gaan ook al wil je betalen… Eindelijk zat er ons iets mee en vertrokken we op onze 3 daagse in een jeep die iets teveel stof binnenliet dan nodig… Maar we hadden een ongelofelijke tijd, vooral de natuurlijke warmwaterbronnen om 5h30 in de morgen met een prachtige zonsopgang maakten veel goed. Tevreden kwamen we terug aan in Uyuni, waar we toch zo’n 3 uur hadden om onze bus om 20uur terug naar La Paz te nemen. Dit zou een heel groot avontuur worden aangezien het veel te warm was op de bus en de gehele middengang vol stond met plaatselijke bewoners, en daarnaast moesten we om 8 uur ’s morgens een bus nemen naar Cusco terug die we nog niet hadden geboekt… Gelukkig voor ons had hij niet teveel vertraging en konden we in 30 min. een volgende busrit van 12uur tegemoet gaan… Moet toegeven dat ik dan wel even mijn buik vol had van al die busreizen waar je onmogelijk deftig kan op slapen… Zover ons avontuur in Bolivia die duurde van 30 maart tot 6 april.

Daarna stond Arequipe en de Colca Canyon op het programma (van vrijdagavond 9 april tot woensdagmorgen 14 april). De stad zelf was een ongelofelijk groot verschil met Cusco, eindelijk konden we nog eens op een terrasje zitten (iets wat we allen zo missen). En wat waren we gelukkig dat er een toer bestond die de Colca doet in 3 dagen zodat we toch niet helemaal dood uit onze toer kwamen… ’s Morgens om 3h30 komen ze je ophalen zodat je naar de condors kan kijken rond 8 uur en daarna of ervoor normaal gezien ontbijt krijgt (wat bij ons natuurlijk niet van het geval was), waardoor we zonder iets in onze maag een tocht van 4uur begonnen in de blakende zon wat resulteerde in het hyperventileren van Elke na zo’n 4uur en het meerdere keren doodgaan van Sietske en mezelf omdat de schaduw schaarser was dan verwacht, plus de drankvoorraad er ook veel sneller doorzat dan verwacht (oeps). Gelukkig konden we in het hostel rond 14h30 genieten van een lekker maaltijd en kregen onze voeten eventjes rust, ook leerden we er superleuke mensen kennen die ons door die 3 dagen hielpen sleuren… Op dag 2 werden we beloond met een zwembad waar we zo’n 6uur in ploeterden en genoten van het nietsdoen met een boek en wat muziek op de achtergrond. Aangezien we allen ziek aan het worden waren of heel ons hoofd vol snot zat besloten we de steile bergtocht naar boven met mulla’s te doen (waar ik toch die dag zelf heel tevreden over was)… Moe maar heel tevreden kwamen we terug in Arequipa zelf aan, waar we onszelf op een frappé trakteerden die kwam uit een Cusco coffee bar (iets wat ze jammergenoeg in Cusco niet hebben…)

En ons andere supertrip had als eindbestemming het magische Machu Pichu… De weg ernaartoe was heel wat zwaarder dan verwacht & bevatte ook heel wat meer insectenbeten dan verwacht, maar het einddoel was nog magischer dan dat iedereen ons meedeelde.  De 4-daagse bestond uit een dagje moutainbiken, 2 dagen afzien in de jungle samen met 6 andere jonge mensen vanuit Amerika & Engeland om de laatste dag rond 4 uur ’s morgens een serieuze klim te doen van zo’n 1h30 die alleen maar uit trappen bestaat. Moe maar voldaan kom je dan boven aan voor de poort die om 6 uur opengaat waar je dan tot 17uur kon rondlopen in Machu Pichu. Op ons programma stond eerst een 2 uur durende tour met een gids waarna we om 10 uur Wayna Pichu konden opklimmen (nog een zware klim naar boven van zo’n uur)… De helden konden daarna nog de Machu Pichu berg en de ingangspoort waar de mensen van de Inka Trail toekwamen gaan bezoeken (beiden nog één uur wandelen naar boven). We zagen veel zitten, maar dat was er toch wel iets teveel aan aangezien we in het terugkeren nog 1 uur naar beneden moesten met de trappen om in Aguas Calientes aan te komen… Daarna begonnen de problemen met de treintickets naar huis… onze gids had ons de avond ervoor meegedeeld dat wij met ons 3-en (Kürmi, Elke & mezelf) zeker een trein om 17uur hadden maar over de rest werd niets gezegd +  dat de tickets zouden klaarliggen aan de receptie van het hostel. Natuurlijk lagen deze tickets er niet, maar gelukkig voor ons konden we ze gaan ophalen in het treinstation. De anderen van onze groep hadden minder geluk, want hun tickets konden niet terug gevonden worden… Na heel wat over en weer gepraat werden ze dan toch eindelijk gevonden en konden ze op de trein van 21uur. Maar wegens de berg die voor de verandering nog maar eens naar beneden gekomen was kon de trein maar de helft van haar traject doen en moesten we nog eens 4 uur in een klein busje zitten voordat we om 22uur zo versleten als iets aankwamen in Cusco na een magische uitstap!!!!

Ziezo dat is wat ik ongeveer allemaal deed de laatste dagen, tussendoor was ik natuurlijk op mijn project in de jeugdgevangenis waar ik een ongelofelijk interessante stage aan het meemaken ben. Heb er heel wat geleerd over hoe het systeem hier in elkaar zit en wat voor een papierwinkel ze hier ook hebben voordat iets kan gedaan worden of beter gezegd mag gedaan worden…

Groeten vanuit mijn thuis Cusco

Nieuw project: Marcavalle

Sinds maandag 22 maart ben ik begonnen met een nieuw project, namelijk de jeugdgevangenis waar er momenteel zo´n 90 mannelijke jongeren verblijven…

Ik dacht er oorspronkelijk een klein projectje op te starten, maar ze hadden blijkbaar een andere opdracht voor me in gedachten, ik loop namelijk mee met de sociaal werkster (iets wat ik nog nooit gedaan heb). Hier heb ik dus officieel een job als maatschappelijk werkster van 8uur ´s morgens tot 12 uur en van 14 uur tot 18uur… Zal heel wat drukkere dagen hebben nu in vergelijking met de rest van mijn vriendengroep… Maar het is dan ook zoals een echte job, iets totaal anders dus dan in het opvangtehuis voor mishandelde meisjes (waar ik nog 1 namiddag per week naartoe ga)

Zover mijn nieuwe stageplaats waar de jongens in de voormiddag les krijgen en in de namiddag werken in de schoenenherstelplaats, houtbewerking, op het land, leren kleren maken, … Een heel interessant project dus met andere woorden…

De volgende weken zullen we door Bolivia reizen om dan terug Peru binnen te mogen 😀

Chau

Tweede week in de pueblo

Na een fantastische eerste week op het platteland ging ik na overleg met Erik (die daardoor nog een week langer in Cusco moest blijven) nog een extra week blijven aangezien we al een heel weekschema in elkaar gestoken hadden…

En omdat ik die zaterdag na de (veel te) zware tocht  naar huis de gehele dag in mijn bed gelegen had en we de zondag een uitstap hadden kon ik pas maandagvoormiddag om materiaal voor de kinderen zodat we hen allen konden leren kloklezen en ook op zoek achter een gratis typprogramma  zodat ze leerden waar de letters op het toestenbord staan… Na een lange zoektocht kon ik in de namiddag dan eindelijk naar mijn ander project gaan zodat we fris dinsdagmorgen naar Qqencko konden rijden met de jeep. Of we deze week gezelschap zouden krijgen van een Spaanse vrouw was nog altijd niet duidelijk maandagavond, dan zou het maar een verrassing worden…

Vroeg in de morgen stond ik met pak en zak klaar in het park  (zelfs iets te vroeg) om dan te horen dat het misschien niet mogelijk zou zijn om er te geraken aangezien het maandagnacht op dinsdag heel hard geregend heeft (zo erg zelfs dat in een dorp verderop 8 mensen gestorven zijn in hun huis). Uiteindelijk zijn we zo’n dorp voor ons eigen dorp geraakt voordat we onze wandeling mochten begonnen… En 2 uur later kwamen we eindelijk aan in het dorp waar ik me de komende 4 dagen terug helemaal zou uitleven… De reden waarom we niet doorkonden we met de auto was een gigantische steenblok die door de regen naar beneden, terwijl nog velen zoals deze ook nog de weg versperden. Alleen bleek de eerste de zwaarste te zijn, maar daarom niet de meest versprerrende tambien…

Omdat ze ons die middag niet hadden verwacht moesten we iets langer dan verwacht op ons eten wachten, maar daardoor kregen we de mogelijkheid om de Spaanse vrouw beter te leren kennen en te horen wat zij wilde bereiken deze week… En dan werden we verwend door een overheerlijke portie ECHT eten gemaakt met liefde en hopelijk zonder vlees… In de namiddag speelden we samen met de kinderen om na het eten alles op te sluiten en lekker snel naar de sterren te kijken…. (waar er op elke 1 vierkante miliemeter een ster te zien was)

De volgende dagen leerden we hen kloklezen, typen, … terwijl ze in het dorp zelf aanwezig waren of terwijl ze de gehel dag door de koeien/lama’s/geiten/… aan het shepperen zijn… Daarnaast ook veel gepraat met de kinderen over wat ze in de toekomst wilden, wat ze graag zou zouden zijn…. Op een avond waren we zelfs zo gelukkig dat we bliksem en donderdag konden horen en zien over de bergen heen….

Week in de pueblo

Deze week zou er iets wat anders gaan uitzien dan de andere weken; want ik zou zo’n 4 dagen doorbrengen op het platteland in een dorpje Qqencko zo’n 1h30 rijden van Cusco via zeer smalle wegen. Het was het laatste dorp te bereiken via deze weg waar ze nog helemaal van de mogelijkheden van de natuur leven. Het zou (en is ook) een ongelofelijke ervaring (ge)worden.

Zo’n 4 weken geleden leerde ik op een ontmoetingsavond met alle members van San Blas (de Spaanse school waar ik les volg en ook project bij doe) een Canadees Erik kennen die via zijn gastfamilie een week of meer zou doorbrengen in een plattelandsdorp om er een hostal te helpen uitbouwen, de mensen met de computer leren werken, de kinderen tijdens de schoolvakantie op een leerrijke manier bezighouden, … Iedere week kon ik zijn verhalen in het weekend opvolgen van het dorp (want dan komen ze terug naar Cusco) en al op 12 februari kreeg ik de uitnodiging om in de week van 22 tot 26 februari mee te gaan naar het dorpje want dan zouden de Spaanse meiden die nu met hem meegingen hun rondreis door Latijns-Amerika doorzetten… Ik kon dan samen met hem voor de overbruging zorgen, want 2 weken later zou een oudere Spaanse vrouw en 2 jonge meiden hun werk in het dorp verderzetten.

Op 23 februari kon onze reis naar het dorp eindelijk beginnen, te laat zoals altijd kwam ik toe op onze afspraak waar alle voorbereidingen eigenlijk nog moesten getroffen worden (zoals nogal vele keren hier in Peru), maar om 9u45 konden we dan toch eindelijk aan ons avontuur beginnen. Samen met 2 laptops en elk een zak geladen trokken we richting het dorp. Nog eerst even de Spaanse meiden afzetten in Sacsayhuamán, een ruine dicht bij Cusco, en afscheid van ze nemen. De weg ernaartoe was voor mij al een heel avontuur, gedurende een uur haalden we de snelheid van 20km per uur, moesten we schapen/ezels/stieren/lama’s ontwijken, waren de ravijnen heel wat dichter dan ik wilde, … En plots kwamen we dan aan in ons dorp waar ik voorgesteld werd aan de plaatselijke bevolking. Als verwelkoming kregen we thee aangeboden met vers getrokken kruiden uit de omgeving om daarna de laptops even af te stoffen zodat ze die avond nog zouden kunnen gebruikt worden door de kinderen en ouders. Hun favoriete bezigheid daarop bestaat uit het typen van hun naam (wat heel lang duurt) en het tekenen van hun huis in Paint. Gelukkig hadden we ook nog heel wat andere spelen mee zodat iedereen zich kon bezighouden met puzzelen, memory, … Moe van het vele lekkere, vegetarische, eten en de spelen kropen we vroeg in ons bed (met slaapzak want in de bergen is het berekoud).

Heel vroeg in de morgen ging mijn alarmklok af (aangezien Erik nog op de oude manier leeft, zonder gsm). Heel langzaam rolden we ons bed uit om een half uur te laat aan te komen op het ontbijt, waar mega superlekkere pannenkoeken en thee ons opwachten. Man ik hou van het ontbijt in het dorp!!! Deze morgen stonden opnieuw het spelen met de kinderen op het programma, maar deze keer konden we ook even buiten met de bal ravotten (zie foto’s) gelukkig maar want de regen van de afgelopen avond en nacht had ervoor gezorgd dat de straten in het dorp omgetoverd waren in één grote modderpoel (waar ik btw maar 1 keer in gevallen ben, whiiii!) die nu nog voor de helft aan mijn schoenen hangt. Voor de verduidelijking de modderpoel bestaat uit modder + uitwerpselen van dieren + pipi van de kinderen. Iets waar je toch wel heel snel aangewend raakt. Om de tijd te breken in de namiddag besloten we om rond 15uur samen met 3 kinderen naar de plaats te trekken waar ze de lama’s, schapen, ezels, stieren, koeien aan het shepperen waren om te zien hoe de vrouwen hun dag doorbrengen in de bergen waar de dieren alle ruimte hebben om te grazen. De tocht naar de graasplaats, die ook elke dag anders is om het groen te bewaren, was een zware maar mooie tocht waar Erik de kleinste op zijn rug droeg omdat het toch te zwaar werd voor haar. Eens op de graasplaats aangekomen speelden we een gezelschapsspel ‘Mens erger je niet!’ om hun toch nog op een educatieve manier bezig te houden, omdat de aandacht van de kleinsten snel wegebde besloten we dan maar om actief bezig te zijn met hen, waarachter ze ons een heleboel kruiden leerden kennen/eetbare cactussen leerden kennenen ons een leuke namiddag bezorgden. ‘s Avonds stond er terug computerles op het programma zodat ze uiteindelijk met een computer kunnen werken als er binnen 2 jaar toeristen naar het dorp komen om op een authentieke manier te leven en tegelijkertijd de ruïnes te bezoeken die dichtbij liggen (waarvan het uitzicht btw adembenemend is). Na een vermoeiende dag waarbij ik de graad van wiskunde onder andere ook uitteste bij enkele jongens, kropen we terug onder de dekens (nog nooit in Peru 2 dagen achter elkaar zo vroeg gaan slapen…)

Op donderdag stond klok leren lezen op het programma en verder werken aan hun niveau van wiskunde zodat ze klaar zijn voor de school die opnieuw begint binnen 2 weken. Die dag maakten we ook het programma voor volgende week al uit waarbij we hen via een programma willen leren typen, waarbij we met een afwisselsysteem van zo’n 30 minuten zullen werken. En waar de kinderen ook zelf een klok zullen maken zodat ze ook dit op een veel gemakkelijkere manier kunnen leren. De kleinsten in het dorp zullen we daarentegen via spelen heel wat proberen bij te leren wat zeer moeilijk is aangezien ze nog voornamelijk Quechua spreken en geen Spaans. Maar de oudere kinderen helpen ons wel heel goed met de vertaling van wat ze zeggen.

In de voormiddag gingen we samen met 1 jongen aardappelen gaan verzorgen gedurende 2 uur omdat de meeste kinderen dan ook op het land moeten helpen of thuis en zo konden we ook echt meeleven met hoe alles er in het dorp aan toegaat. Vandaag kwam ook de broodwagen langs die brood leverde aan de 3 plaatselijke winkeltjes die er aanwezig zijn in het dorp. Omdat ze zover uit de gewone route wonen komt deze wagen maar één keer per week langs waardoor brood iets heel kostbaar (en ook duur) is in het dorp… Zoals reeds gezegd stond klok lezen op het programma voor een 3-tal kinderen aangezien we maar over 1 klok bezitten (daarom ook dat we deze week zelf klokken zullen maken). Ook stond nog een kleine voetbalmatch op het programma die toch wel een klein beetje in mineur eindigde. Door de vele regenval van de voorbije dagen had zich een heleboel modderpoelen ontwikkeld op het veld en 2 kinderen hadden tijdens het spelen daarin gesukkeld waardoor hun shirt moest gewassen worden in de rivier. De andere kinderen vonden het natuurlijk leuk om met hun voeten in het water te trompelen. Maar dan ging onze kleine kastaard Umberto op de afscheidingsmuur staan om stenen in het water te gooien wanneer hij plots ook naarbeneden viel, waardoor we beiden bijna een hartstilstand kregen maar gelukkig was het een sterk baasje en had hij zelfs geen krasje of schrammetje… Zoals altijd bij kinderen had hij natuurlijk zijn lesje nog niet geleerd en stond hij achter 15 minuten terug op de afscheidingsmuur alsof er niet gebeurd was…

Later op de avond waren de kinderen aan het spelen terwijl een klein groepje ons een plaatselijke delicatesse leerde kennen wat eruitziet als rabarber, maar smaakt naar aardappelen. Toch megazalig dat de kinderen gewoon rond zich kijken en al vanalles zien om te eten terwijl dit voor ons gewoon een kruid is of een bloem, dan maken zij er een maté van of eten het rauw op… Wou dat ik ook nog over deze gave zou beslissen. Op vrijdag stond er heel weinig op het programma omdat ons een 3uur duurende terugrit op het programma stond naast een super groot meer dat elk jaar kleiner en kleiner wordt omdat Cusco steeds meer en meer water nodig heeft om de stad te laten draaien waardoor hun reservaat voor vissen heel wat kleiner wordt… En in de voormiddag waren ruines aan de beurt, deze die de toeristen die straks in het dorp komen logeren zullen te zien krijgen.

Het was een ongelofelijke ervaring die zeker nog zal herhaald worden volgende week, dus mensen ben opnieuw 4,5 dagen niet bereikbaar aangezien ik in de middle of nowhere zal vertoeven tussen fantastische mensen die van niets iets kunnen maken. Maandagochtend nog even het laatste materiaal gaan kopen zodat we er terug een hele week tegenaan kunnen. Pueblo here we come!!!!

Hasta luego!

Weekend nummer 3

De vrijdagavond bracht een ietswat te zwaar feestje waardoor de busrit van zaterdag naar Moray toch zwaarder werd dan verwacht. Moray daarentegen was meer dan de moeite waard. De inca’s gebruikten het als een laboratorium om zo de planten/bomen die enkel op lager gelegen gebieden konden groeien jaar na jaar op een hoger gebied te laten bloeien. Dus ze planten bijvoorbeeld een bloem op de laagste ring waar het dit jaar helemaal acclimatiseert, het jaar erop planten ze de bloem op een hogere ring waar het terug 1 jaar helemaal aan het klimaat gewend raakt en zo verder. Op die manier is het mogelijk om na een aantal jaar de bloem ook in Cusco te planten die veel hoger ligt dan Moray. Een extreem ingenieus systeem dat de Inca’s bedachten en wat nu nog altijd gebruikt wordt… Daarachter maakten we een enorme mooie wandeling tussen, rond, door de vele bergen die hier aanwezig zijn in Cusco. Het was een lange wandeling, soms zonder einde maar we genoten er met volle teugen van 😀
Om dan nog snel naar de zoutmijnen te gaan, waar we de laatste bezoekers van de dag bleken te zijn. Maar dat vonden we absoluut niet erg… Het water in de nabijheid bleek uit veel zout te bestaan wat ze al in de tijd van de kolonisatie hadden ontdekt en het zout die ervoor heel schaars was kon nu uitbundig gebruikt worden, wat misschien wel aan de basis ligt van het overmatig zoutgebruik in Cusco… Op het einde van de rit zei de taximan ons nog snel dat alle bussen naar huis waarschijnlijk vol zouden zitten en we dus met de taxi naar huis zouden moeten gaan, maar gelukkig voor ons zagen we nog een schamel busje dat ons voor 0,75 euro kon meenemen naar huis (zo’n 1u30 rijden)… Eens thuis stond nog een rustig avondje met een drankje en een hapje op het programma. Had half afgesproken met een Canadees om iets te gaan drinken zodat we op zondag konden afspreken wanneer we onze weddenschap zouden volbrengen, maar dat zou iets voor volgend weekend worden…

Zondag klaar om het grote gevecht van waterballonnen en espuma aan te gaan, maar daarvoor moesten we er natuurlijk nog eerst gaan halen. Dat op zich was al een avontuur, op een plaatselijke markt werden we al helemaal bekogeld met ballonnen en watergeweren voordat we zelf ons waar hadden gekocht. Dan maar snel naar huis om zoveel mogelijk ballonnen te vullen zodat we het tegen alle mannen konden opnemen in de stad… Toch bleek de taxirit naar het centrum toch wel iets moeilijker dan verwacht aangezien al enkele ballonnen hun leven hadden gegeven tijdens de rit wat de chauffeur een natte achterbank opleverde, oeps…
Ook onze weg naar de Plaza des Armas (grote markt) verliep niet zo vlot aangezien we in het midden aangevallen werden door een grote groep mannen die het zo leuk vonden om in hun deuropening te blijven staan en ook de emmers met water bleven aanleveren zodat we compleet nat aankwamen op het plein waar het echte gevecht zou plaatsvinden. Aanvallen van espuma en water bleven elkaar opvolgen terwijl de lucht rondom Cusco donkerder en donkerder begon te worden. Het finale gevecht vond plaats iets voor 17u wanneer alle overblijvende mannen het tegen ons 5 opnamen (Linda, Sietske, Stephanie, Elke en mezelf) waarbij we terug helemaal/compleet nat waren en vol espuma. De reden waarom onze aanval uit elkaar viel waren de grote hagelstenen die plots het gehele plein vulden… De koude stroke us en we wilden allen ongelofelijk graag in een taxi maar ze stonden allemaal stil op het plein of vervoerden droge mensen naar hun huis. Na een 5-tal minuten (die veel langer aanvoelden) nam een taxi ons dan toch mee terwijl het ongelofelijk hard bleef regenen/hagelen…
Toen we uit de taxi stapten zagen we een rivier naar benedenstromen in onze straat, was echt niet normaal. Als er nu opnieuw geen huizen onderwater zouden staan, dan zou het nooit meer gebeuren… Gelukkig konden we rekenen op een warme douche om ons op te warme en een lekkere thee 😀
Dat was me toch wel eens een aangenaam feestje!!! Wil wel nog zo’n zaken meemaken en foto’s volgen later aangezien er maar 1 iemand droog gebleven is gedurende deze zalige zondag!!

Projectweek

Projectweek

Vrijdag werd een speciale dag op het project. Ik kwam toe samen met 2 Engelse vrijwilligers waarvan noch Ilse, een Nederlands meisje, noch mezelf iets van wisten. Later zou blijken dat ze niet via San Blas in het opvangtehuis werken, maar er enkele maanden geleden toevallig belandt zijn. Dan maar onze agenda’s naast elkaar leggen om tot een goed schema te komen wanneer iedereen aanwezig is…
Nu even terug naar vrijdagnamiddag: naar aanleiding van het carnaval is iedereen hier groot, klein, oud en jong druk in de weer met mensen van het andere geslacht nat te maken via het smijten van waterballonnen of (volle) emmers water. Dus konden de meisjes toch ook niet achter blijven, we hadden ongelofelijk veel plezier gedurende een half uur totdat de verantwoordelijke van het project als een razende tyfoon binnenkwam en de kinderen een preek gaf (nadat ze de vrijwilligers eerst vriendelijk had gevraagd om even naar buiten te gaan). De reden (die ze ons gaf) voor de uitbrander was het feit dat ze niet teveel lawaai mochten maken voor de buren omdat ze anders een overlasttaks of dergelijke moesten betalen, wat we allen maar een grote bullshit vonden aangezien de kinderen van de rest van de straat luidkeels aan het genieten waren van de watergevechten. De sfeer was helemaal om zeep voor de verdere 2 uur. Velen onder hen hadden tranen in hun ogen of waren aan het huilen. Één van de meisjes heeft zelf al wenend het gehele verhaal van hoe alles juist in elkaar zat speciaal voor ons opgeschreven zodat we zouden weten hoe het allemaal in elkaar zit.
Wanneer ik maandag terugkwam in het project hadden de meiden niet eens de mogelijkheid gehad om buiten met waterballonnen te smijten op zondag wanneer het echte gevecht plaatsvond én was de sfeer nog altijd helemaal te snijden. Ze moesten armbandjes maken (die ze later verkopen) van de verantwoordelijke, ik daarentegen had in het weekend een memoryspel gemaakt met fruit/groenten in het Engels en Spaans om ze al spelend iets bij te leren. Maar ze moesten het spel constant in den duik spelen (zoals we dat thuis zeggen), want anders zouden ze opnieuw een preek krijgen van de verantwoordelijke. Een zwanger meisje moest op een bepaald moment blijkbaar nog een huishoudelijke taak doen (de vloer kuisen) en omdat ze haar gerief niet snel genoeg wegstak naar de mening van de verantwoordelijke smeet ze alles op de grond en als ik haar aan het helpen was met het wegsteken van alles (nadat de leuke vrouw het allemaal op de grond had gesmeten) kreeg ik een leuke preek van haar (wat ik toch niet echt kon appreciëren) en hoorde ik het (zwangere) meisje van boven wenen wat ze nog de gehele namiddag deed. Ik begrijp echt niet waarom ze zo reageren/doen tegen de meiden als je weet dat ze in het tehuis geplaatst zijn omdat er veel geweld werd gebruikt in hun thuisfamilie. Er moet dan toch een betere manier zijn om op hun gedrag te reageren dan op die manier. De volgende dagen waren ze nog altijd niet helemaal hunzelf en woensdag kregen ze nog maar eens op hun oren (voor de verandering). Gelukkig hadden ze donderdag een veel betere dag waardoor het ook voor de vrijwilligers terug leuk is om te gaan naar een bende gelukkige, enthousiaste meiden 😀

1ste stagedag

De 6 uur durende busrit nog niet helemaal verteerd, aangezien ik me al misselijk voelde na 5 minuten bus (wat gelukkig veranderde voor de volgende 5 uur en opnieuw de kop opstok zo’n 30 minuten voor aankomst in Cusco) & ook niet denderend veel heb kunnen slapen door de koude en niet zo comfortabele positie. Dan maar nog zo’n 3 uur geslapen in ons bed, na onze aankomst om 4 uur in de busterminal, om aan een nieuwe week Spaanse les te beginnen. Vanaf onze binnenkomst vroeg Gaby ons al of we niet veel geslapen hadden & ons wel goed voelden… Oeps, niet echt zo’n denderend goeie eerste indruk gemaakt bij de Spaanse leerkracht van deze week… Maar we sleurden onszelf door de les en elke voorbeeldzin dat we moesten maken verwees naar slapen, moe zijn, zich slecht voelen… Maar dat hield ons natuurlijk niet tegen om naar ons project te vertrekken, voor mij zou het de eerste dag zijn in La Esperanza, een shelter voor meisjes die niet zo’n goede thuissituatie hebben of die op een vroege leeftijd zwanger geworden zijn (wat niet strookt met het Katholieke geloof die hier heerst). Daar zal ik de volgende 6 weken activiteiten geven en hun ook wat Engelse les voorschotelen…

De eerste dag verliep goed, ik leerde de meiden kennen via het knutselen van wenskaarten (een idee van Sietske, een andere dan deze die haar camera gestolen werd, die nog 4 dagen in La Esperanze werkt). Binnen 2 weken sta ik er alleen voor, want dan zijn alle andere vrijwilligers klaar met hun opdracht in Cusco. Op het programma staat al zeker het aanleren van meer Engelse woorden en zinnen via stickers, memory en pictionary… Oh ja, momenteel zitten er zo’n 10 meiden in het huis en verblijven er 2 baby’s en is er ook 1 baby op komst…

Adios!

Uitstap naar Puno

Alles begon op zaterdagmorgen rond 3u30 wanneer we ons allebei uit ons bed sleurden richting badkamer om ons snel nog even te wassen voordat we nog de laatste maal checken of we wel alles mee hebben voor ons lang verwacht weekendje uit… Staan we om 4uur klaar om te vertrekken, blijkt dat er nog alleen maar licht brandt in de slaapkamer van de ouders, Edy & Lily. Dan maar terug naar boven en ons smijten op het bed uit pure frustratie. 4u15 we zien de jongsten, Sebastian, naar beneden passeren en papa Edy zegt dat het niet meer zo lang zal duren voor we kunnen vertrekken. 4u25: Mauricio, Rodrigo & een vriend staan beneden te wachten op de rest van het gezelschap, namelijk de mama. 4u40: we kruipen in de auto omdat het buiten toch wel ietwat te koud is om te staan, ondertussen zit Sebastian al zo’n 20 minuten in de auto… Om 4u55 zien we eindelijk Lily aankomen en om 5u00 vertrekken we, een uur te laat, dan toch eindelijk op onze avontuurlijke rit richting Puno…

Onderweg kwamen we toch meer dan eens in een niet zo plezante en gevaarlijke situatie terecht… Eerst en vooral is het al een prestatie dat de auto’s hier nog rijden na het (proberen te) ontwijken van de putten in de straten of na het in het midden rijden van de weg waarna direct een scherpe bocht volgt. Één keer zelfs moest Edy zo hard remmen voor een voorstekende autobus, van Cruz del Sur notabene, dat de kilometer teller zich op nul vestigde… Wonder boven wonder overleefden we ook het eten dat we op straat kochten, rond 8 uur in de morgen kregen we, lees Stephanie, vlees voorgeschoteld met 3 aardappelen in een zakje. Ik daarentegen moest me tevreden stellen met 3 aardappelen, de rest kreeg de verkoopster terug… Rond 11 uur kwamen we met z’n 8 dan toch eindelijk aan in Puno, waar de familie na het doordrammen van de auto door de mensenmassa die naar koopjes op zoek was in de plaatselijke markt, zich wegwijs liet maken naar hun hotel. Wij daarentegen gingen op zoek naar ons hostel die toch wel meer verborgen lag dan verwacht. De rest van de vrienden die naar Puno ging waren al zo’n uur of 6 in Puno en hadden al een korte nachtrust achter de boeg. Voor sommigen verliep de busrit al beter dan voor de anderen, 2 meiden werden namelijk hun telefoon, jas en fototoestel gestolen…

Eenmaal in het hostel bleek dat we allebei apart zouden moeten slapen want de dorms zaten al vol met de studenten die al een eindje in Puno zaten. Dan maar tot een compromis gekomen dat we de 1^ste nacht in een aparte kamer zouden slapen en erna verhuizen naar een dorm. Voor ons geen probleem natuurlijk, zo waren we zeker dat we onze spullen veilig konden achterlaten in het hostel. Het geluk kon niet op voor Sietske, die al haar telefoon en jas kwijt was op de bus, ze kwamen nog eens (Sietske en Linda) helemaal onder de vogelpoep te zitten vlak voordat wij toekwamen in het hostel. Daar ging haar broek die ze het gehele weekend zou dragen… Om de dag een betere wending te geven besloten we om naar de drijvende eilanden te gaan. Ja je leest het goed, drijvende eilanden. De bewoners leven al een aantal eeuwen op eilanden die drijven op het Titikakameer die ze maken met behulp van blokken aarde (de wortels van de rietplat) en daarop leggen ze zo’n 2 meter riet geschrankt. Plus op dat riet bouwen ze dan nog eens rieten huizen en bevoorraden ze zich met zonne-energie. De kinderen kunnen er zelfs naar school gaan tot hun 14 jaar, daarna zijn ze verplicht om school te volgen in Puno, zo’n 30 minuten van hun eiland. Was echt fascinerend om te zien hoe een stam nog altijd zo kan leven. In de vooravond dan de eerste dans gezien van het maagdenfestival. Toen waren we al helemaal onder de indruk van de kostuums. Later bleek (de dag erna) dat deze kostuums nog niets voorstelden ter vergelijking met wat ze de rest van het feest zouden dragen… Vroeg onder de wol gekropen want we zouden morgen vroeg moeten opstaan om naar Taquile te gaan (een eiland zo’n 3 uur varen van Puno), weliswaar na het vuurwerk die zich op een toren bevond en die zichzelf de hele tijd hernieuwde (iets wat btw totaal onveilig was en in Europa nooit zou kunnen plaatsgevonden hebben, maar we zijn ook in Peru njé waar er soms andere wetten gelden).

En zoals gedacht was 6u30 opstaan veel te vroeg na een lange reis naar Puno, ook de pannenkoeken (de reden waarvoor we dat hostel kozen en die door vele andere gasten goed geprezen werden) bleken een kleine teleurstellen (ze smaakten niet echt naar de pannenkoeken die we allen gewend zijn). Dan maar hopen dat de trip en het eiland goed meevallen. Omdat we ons gisteren niet zo goed hadden geïnformeerd over de trip naar de verschillende eilanden, gingen we eerst nog maar eens naar de drijvende eilanden… Maar nu begrepen we meer van hoe ze het allemaal klaarspeelden om zo te (blijven) leven. Tot onze verbazing zagen we 2 bekende op de boot, namelijk de Canadees Eric en Denise van de USA, leuk voor ons dan leren we hun ook wat beter kennen. De boottocht naar Taquile bleek ietwat kouder dan verwacht op de bovenkant van het schip, maar eens aangekomen op het eiland rond 11u30 bleek de zon al heel goed te schijnen. Al puffend van de hoge temperaturen, hoogteverschil met Cusco en de adembenemendheid van het uitzicht kwamen we een klein uurtje later aan in de kern van het dorp waar we ons nestelden in een klein restaurantje. Daar gaf een Franssprekende Peruviaanse gids ons meer uitleg over hoe de Inca’s vroeger leefden. Wat ons allen verbaasde en mij in het bijzonder plezierde was het feit dat de Inca’s vroeger voornamelijk vegetariërs waren, ze konden het namelijk niet veroorloven om hun dieren constant op te eten. Ze waren daarvoor van een veel te grote waarde. Het is dus wel mogelijk om een gezond leven te leiden zonder vlees te eten :p

Veel te snel moesten we ons haasten naar de andere kant van het eiland om de fameuze 530 trappen naar beneden te nemen om opnieuw een 3 uur durende boottocht aan te gaan. Maar eerst toch genieten van het enorm mooie uitzicht dat je hebt over een deel van het eiland en vooral het Titikakameer… Wou dat we er toch nog wat langer konden verblijven om te kunnen genieten van de vele mooie uitzichten die het eiland heeft… Op de terugweg hadden we blijkbaar wind in de rug waardoor het op het dek bijna een sauna was, wat ik persoonlijk zeer aangenaam vond.

Eens terug op het platteland begonnen we ons klaar te maken voor het optreden van onze familie. Blijkbaar hadden we het eerste opnieuw gemist en zouden we het 2^de ook gemist hebben als we niet nog 5 minuten langer hadden gewacht. Het was adembenemend en ook één van de beste dansgroepen die we al hadden zien passeren. Gelukkig voor ons had de optocht juist een beetje opstopping waardoor we even konden gaan praten met Rodrigo (de oudste zoon, 20 jaar), aangezien hij de eer had genomen om 10 minuten de vlag vast te houden van het gezelschap van Cusco. Mauricio, 16 jaar, daarentegen gaf zich op dit moment helemaal bij het dansen. Ook de mama, Lily, kon er wat van.

Na het drinken van een deugddoend pintje bier kropen we om 12 uur ons bed in na een geslaagde dag 😀